Pierwszy

♫

Wrócił do domu podekscytowany. Spotkanie tylko upewniło go o słuszności swoich zamiarów. Zdjął kurtkę, powiesił na wieszak i ściągnął swoje ośnieżone buty.

-Kochanie wróciłem.- krzyknął od progu, zdziwiony tym, że blondynka nie przyszła go jeszcze powitać soczystym pocałunkiem, jak to zawsze miała w zwyczaju. Zajrzał do sypialni, jednak nie znalazł jej tam. Swoje kroki skierował do łazienki, gdzie powinna była siedzieć od dłuższego czasu przed lustrem. Światło w łazience nie było zapalone, nie znalazł tam dziewczyny. Obszedł inne pomieszczenia w domu, ale w żadnym nie znalazł ukochanej. Zaczął się niecierpliwić. Przyszła mu do głowy myśl, że może jest u fryzjera, po czym postanowił wziąć prysznic przed spotkaniem. Mężczyzna rozebrał się, wszedł pod prysznic, gdzie przez kilka minut stał w strumieniu ciepłej wody, która rozluźniła jego spięte mięśnie. Stresował się. Bał się jej reakcji. Bał się odrzucenia. Mył starannie swoje blond włosy. Umył całe swoje ciało żelem, którego zapach ona tak uwielbia. Po kolacji mężczyzna miał nadzieje, że spędzi noc, ze swoją świeżo upieczoną narzeczoną. Zakręcił wodę, wytarł się białym, puchatym ręcznikiem, po czym owinął się nim w pasie. Przeczesał dłonią mokre włosy, które były już lekko przydługie. Żałował, że nie udał się wcześniej do fryzjera, jak mu wcześniej radziła jego ukochana. Wyszedł z łazienki, a jej jeszcze nie było. Wszedł do kuchni, wyjął z szafki kieliszek, nalał do niego wina i wypił pośpiesznie jego zawartość. Nigdy wcześniej się tak nie stresował. Nawet skakanie na skoczni mamuciej to dla niego pikuś w porównaniu do oświadczyn. Zerknął na zegar. Zostało mu pół godziny. Udał się do sypialni, złożył świeże skarpetki oraz bokserki. Wyjął z szafy garnitur, który zakupił specjalnie na tą okazje. Ubrał się w niego, poprawił idealnie białą koszulę i założył czarną muchę. Przejrzał się w lustrze. Poprawił włosy i jest był gotowy do wyjścia. Zerknął na zegar i odnotował, że wskazuje on za dziesięć ósmą. Poszukał telefonu, w celu dodzwonienia się do blondynki. Dziewczyna nie odebrała. Upewnił się po raz kolejny, czy aby na pewno pudełeczko z pierścionkiem, który był w jego rodzinie od lat, znajduje się w jego kieszeni. Przysiadł na łóżko podenerwowany. Poczuł, że na coś usiadł. Podniósł się i dostrzegł pudełeczko opakowane w srebrny, ozdobny papier. Odpakował je. Otworzył kartonik i znalazł w nim test ciążowy, na którym zauważył dwie kreseczki. Zajęło mu chwilę, zanim do niego dotarło, że wkrótce zostanie ojcem. Podniósł się nagle z łóżka i nie wiedział co zrobić. Przepełniało go szczęście. Miał ochotę wykrzyczeć całemu światu, że będzie ojcem. Wybrał numer na swoim smarfonie i po kilku sekundach usłyszał pierwszy sygnał.

-Halo?-usłyszał zamiast trzeciego sygnału.

-Będę ojcem!-krzyknął podekscytowany do telefonu. -Rozumiesz to? Będę miał dzidziusia. Takiego małego, różowiutkiego dzidziusia. -jego głos był wypełniony szczęściem. Przyjaciel blondyna tylko się uśmiechnął na tą wiadomość.

-Dla uściślenia, to Megi będzie miała dzidziusia, pacanie.-zaśmiał się do słuchawki. -No ale wiesz co Hayboeck? Nie spodziewałem się, że tak szybko zaczniesz dbać o przyrost naturalny. Teraz tylko musisz się jej oświadczyć.

-No co ty nie powiesz? -odparł z przekąsem blondyn. -Siedzę w mieszkaniu i czekam na nią. Zaprosiłem ją do najlepszej restauracji, gdzie chcę się jej oświadczyć, ale jeszcze nie przyszła. Zaraz się chyba z nerwów porzygam.- mówił podenerwowany, przechodząc się po pokoju. Zauważył jej ulubioną bluzkę leżącą na podłodze. Podniósł ją.

-Może to jednak ty jesteś w ciąży? -zażartował Schlierenzauer, tymczasem blondyn złożył bluzkę. Otworzył jej szafę i zamarł.

-Później do ciebie oddzwonię.-rzucił krótko i się rozłączył. Patrzył na pustą szafę z niedowierzaniem. Chłopak już niczego nie rozumiał. Oparł się o ścianę i osunął się po niej na podłogę. Zaczął się zastanawiać czy to oznacza, że ona go zostawiła. A co jeśli dziecko nie było jego? Blondyn wykluczył jednak tą opcję, bo wiedział, jak bardzo blondynka go kocha. Rozważał co mógł zrobić źle. Rano było wszystko okej. Może była jakaś zamyślona i jakby nieobecna, gdy się z nią kochał poprzedniego wieczora, ale wcześniej nie zwrócił na to uwagi. Co jeśli ona go zdradzała. Jego rozmyślenia przerwał dźwięk telefonu.

-Halo?-odebrał zamyślony skoczek. Ciepły głos kobiety po drugiej słonie słuchawki, która miała mu przekazać złe wiadomości sprawił, że zrobiło mu się słabo. -Jaki wypadek?- zapytał niewiele rozumiejąc z tego co kobieta do niego mówi. Kobieta wyjaśniła mu zaistniałą sytuację. -W jakim jest stanie? -jego głos się łamał, ale musiał wiedzieć, czy ona żyje. Kobieta udzieliła mu wszystkich informacji. -Co to znaczy krytyczny, ale stabilny? -krzyknął do słuchawki zdenerwowany. Nie dostał odpowiedzi, kobieta kazała mu przyjechać do szpitala, gdzie lekarz prowadzący go powiadomi. -Szpital św. Alberta, tak?- zapytał, by się upewnić, gdy usłyszał potwierdzenie od razu się rozłączył. Szybko wybrał inny numer. Nie musiał długo czekać, by usłyszeć po raz drugi tego wieczoru głos Gregora w słuchawce.

-Musisz mnie zawieść do szpitala.- powiedział bez ogródek blondyn. On nie był w stanie, by usiąść za kierownicą. Nie chodziło tu nawet o to, że wypił. Bardziej na jego stan podziałała informacja, że jego ukochana może nie przeżyć.

-Co się stało? - z zamyślenia wyrwał go głos swojego przyjaciela.

-Madzia. Wypadek. Jest w szpitalu. W ciężkim stanie. Nic więcej nie chcą mi powiedzieć. -po twarzy blondyna pociekły łzy. Bał się o nią. Cholernie się bał, że może ją stracić.

-Będę za pięć minut.- usłyszał w słuchawce, po czym szatyn się rozłączył. Dla blondyna te pięć minut było niczym wieczność. Czekał na Gregora pod swoim domem. Nie przebrał się nawet. Jechał do szpitala w garniturze. Liczyła się tylko ona. Zapomniał nawet o własnej matce, która również miała się pojawić na niedoszłej kolacji. Kobieta siedziała w restauracji czekając na syna z jego wybranką. Gdy opowiadał o niej w kawiarni wiedziała, że dziewczyna jest wyjątkowa. Tym bardziej cieszyła się, że jej młodszy syn planuje założenie rodziny. Była z niego bardzo dumna. Niepokoił ją jednak fakt, że mieli się zjawić czterdzieści minut wcześniej, a ich jeszcze nie było. Wybrała numer do syna. Odebrał po kilku sygnałach, a ona od razu wiedziała, że stało się coś niedobrego.

-Mamo. Ona miała wypadek. Boję się. -była pewna, że jej syn płacze. Było jej go strasznie szkoda. Poprosiła o rachunek, uregulowała należną kwotę i wybiegła z restauracji wzywając taksówkę.

-Skarbie wszystko będzie dobrze. -upewniła go kobieta. Wsiadła do taksówki i podała kierowcy cel podróży, a mianowicie szpital.

-Mamo. Ja nie mogę jej stracić. Ja tego nie przeżyję.- mówił blondyn, a ona poczuła ukłucie w sercu. Jej syn cierpiał, a ona nie mogła mu pomóc. Gdy tylko taksówka zatrzymała się pod szpitalem, zapłaciła mężczyźnie i wbiegła do szpitala. Po chwili zauważyła już swojego syna siedzącego na korytarzu. Wyglądał okropnie. Siedział przygarbiony, jego oczy były zapuchnięte, a garnitur, który powinien się prezentować elegancko był już pozagniatany i sprawiał, że jej syn wyglądał żałośnie. Podeszła do niego i go przytuliła. Łzy cały czas spływały z twarzy skoczka, a po chwili do jego łez dołączyły łzy matki. Nikt nie zwrócił uwagi na siedzącego obok szatyna, który nerwowo wiercił się na krześle. Czuł się bezsilny, zły. Chciał pomóc przyjacielowi, a nie potrafił. Kiedyś sądził, że osiągnął już wszystko, jest legendą, choć ma dopiero dwadzieścia cztery lata. Zawsze był odważny i zaradny. Nigdy niczego się nie bał. A teraz? Teraz w obliczu śmierci jednej z bliskich mu osób wiedział, że tak naprawdę nic nie znaczy dla tego świata. Tutaj nie było ważne ile kto ma pieniędzy, czy był sportowcem, gwiazdą popu, czy zwykłym pracownikiem fizycznym, który musiał ciężko pracować, by wyżywić rodzinę. Przebywanie w szpitalu mu nie służyło. Nerwowo bawił się swoimi palcami, wyczekując razem z pozostałą dwójką na lekarza. Bał się, że blondynka może tego nie przeżyć. Nie wiedział jak ma o tym powiedzieć Sandrze. Sam nie wiedział ile czasu siedzieli na tym korytarzu, nie zwracał uwagi na pielęgniarki w zielonych strojach, które przechodziły tuż przed jego nosem. Czekał tylko na jedno. Czekał, aż otworzą się te cholerne drzwi i ktoś im powie, czy operacja się udała. Czy ona żyje. On już się nie łudził, że płód to przeżyje. Wiedział, że jego przyjaciel, który tak się cieszył z nadchodzącego potomka również to przeczuwał. Wstał z krzesła i zaczął chodzić w tą i z powrotem po korytarzu. Swój wzrok cały czas miał utkwiony na jednych drzwiach. Gdy się otworzyły Michael i jego matka drgnęli, patrząc z wyczekiwaniem na lekarza. On tylko powiedział, że chce rozmawiać z jej narzeczonym, na co ten nie zareagował, jakby nie rozumiejąc słów lekarza, po czym skierował się za nim do gabinetu. A szatyn cały czas wpatrywał się w plecy medyka, który zniknął za rogiem razem z jego przyjacielem. Bał się poznać prawdę. Naprawdę się bał. Ona musiała przeżyć. To nie mogło się tak skończyć. Lubił blondynkę. Od samego początku przypadła mu do gustu i wiedział, że jest ona pisana Michaelowi. Cały czas pamiętał, gdy zobaczył ją po raz pierwszy.

*****

Dziewczyna przyjechała do Austrii pod koniec czerwca. Tak naprawdę nigdy nie planowała opuszczenia swojego ukochanego Berlina. I nigdy by go nie opuściła, gdyby nie stypendium. Od zawsze chciała studiować na akademii sztuk pięknych. Zawsze interesowała się fotografią. Gdy usłyszała o propozycji wyjazdu na studia do Austrii zgodziła się bez chwili zawahania. Dopiero w samolocie dopadły ją wątpliwości. Nikogo przecież tam nie znała. Miała być sama, z dala od domu, w obcym kraju, zdana tylko na siebie. Cieszyła się, że będzie mogła mieszkać w mieszkaniu ciotki, która wyjechała do pracy do Ameryki. Chociaż jeden problem mniej z głowy. Wątpliwości mieli również rodzice dziewczyny, którzy nie chcieli puszczać jedynaczki samej do obcego kraju. Pomimo pełnoletności, cały czas traktowali ją jak małą dziewczynkę. Nawet nie zauważyli, kiedy ich córka stała się kobietą. Pożegnali ją na lotnisku mocno ściskając i tuląc. Oczywiście nie obyło się bez łez. Dziewczyna siedząc w samolocie poczuła dziwne uczucie w okolicach żołądka. Nie było to uczucie głodu. Był to strach. Strach przed nieznanym. Od tego właśnie dnia miała żyć na własną rękę, nie mogła liczyć na pomoc rodziców. Nikt nie czekał na nią na lotnisku, nikt nie pomógł z ciężką walizką. Sama musiała urządzić sobie mieszkanie. Sama płaciła rachunki i znalazła pracę jako kelnerka w jednej z okolicznych kawiarni . Pewnego słonecznego dnia jej budzik nie zadzwonił, więc wybiegła z mieszkania w pośpiechu. Nie chciała się spóźnić do pracy, zawsze starała się być punktualna i wywiązywać się ze swoich obowiązków. Obejrzała się za siebie, upewniając się, że nic jej nie wypadło i wtedy na kogoś wpadła. Wylądowała na blondynie, który trzymał ją w stalowym uścisku. Patrzył jej głęboko w oczy, a jego twarz zbliżała się coraz bardziej do jej twarzy. Spanikowała i uciekła. Zostawiła go tak leżącego na klatce schodowej. Nie wiedziała nawet kim jest. Nie był jej sąsiadem, nie widziała go tu wcześniej. Nie zaprzątała sobie nim dłużej głowy, bo w pracy nie miała chwili wytchnienia. Gdy wracała do domu było już późno. Sklepy były już pozamykane, a na ulicach zaczęła się pojawiać młodzież, która szła się bawić. Inni cieszyli się wakacjami. Ona musiała pracować. Wróciła do domu zmęczona. Miała ochotę usiąść na kanapie z kubkiem  zielonej herbaty osłodzonej dwiema łyżeczkami cukru i się zrelaksować. Nagle coś do niej dotarło. Nie miała nawet cholernego cukru w domu. Przejrzała się szybko w lustrze. Miała na sobie leginsy i czarny t-shirt z logiem Nirvany. Włosy miała spięte w niedbały kok, a jej twarz była blada. Stwierdziła, że nie wystraszy chyba nikogo z sąsiadów, wzięła szklankę z kuchni i udała się do drzwi naprzeciw. Nacisnęła na dzwonek. Widziała, że jest ktoś w środku, bo słyszała śmiechy. Otworzył jej szatyn o czekoladowych oczach. Był wysoki, przystojny i patrzył na nią z zaciekawianiem.

-Ja bym chciała pożyczyć szklankę cukru.- powiedziała cicho, nie patrząc na szatyna. Podała mu szklankę, po czym zniknął w mieszkaniu. W głębi mieszkania dostrzegła blond czuprynę i znajomy jej chłopak zjawił się po chwili w drzwiach.

-Już się za mną stęskniłaś?- chłopak zażartował, na co ona spłonęła rumieńcem. Po chwili zjawił się szatyn ze szklanką cukru. Podał ją blondynce, która tylko podziękowała i uciekła do swojego mieszkania. Szatyn spojrzał na blondyna zaskoczony, na co on tylko wzruszył ramionami i wrócił do oglądania filmu. Starszy chłopak zrobił to samo. Zauważył jednak, że jego kolega jest jakiś nieobecny. Nie przejmował się nim jednak, jego całą uwagę zajęła jego dziewczyna. A niebieskooki myślami cały czas był przy blondynce. Nie potrafił zapomnieć o jej hipnotyzujących oczach. 

___________________________________________________________

Witajcie. Wiem, miało być dopiero w piątek, ale znalazłam chwilę i powstało to coś. 

Jeśli są jakieś błędy, to przepraszam, pisane na szybko, bo chwilę wolnego czasu znalazłam, a wierzcie mi, nieprędko się nadarzy kolejna taka okazja. 

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodoba. Niestety nie wiem, kiedy pojawi się kolejny. 

I chciałabym jeszcze raz podziękować wszystkim za życzenia :*

Buziaki :*