Prolog

W życiu są takie momenty, których nikt nie zaplanował.

Wynikają one z chwili zapomnienia, poddania się emocjom.

Dziewczyna podeszła do swojego chłopaka, chcąc go pocieszyć. Czuła jak jego mięśnie, które były napięte, pomału się rozluźniały. Jego oddech stawał się miarowy. Pociągnął ją w stronę domku austriackich skoczków i zamknął za nimi drzwi. Po uprzednim upewnieniu się, że nikogo poza nimi tam nie było, wpił się w jej usta, a jego spragnione dłonie wędrowały po jej ciele. Ona jęknęła przeciągle, czując jego dłonie na swoich nagich piersiach i zaczęła drapać go po plecach. Jej zachowanie jeszcze bardziej go nakręciło, bo pozbył się zbędnej odzieży i całował skórę swojej wybranki, kreślił tym sposobem tylko jemu znane znaki na jej ciele. Parą zawładnęło pożądanie, żadne z nich nie skupiało swojej uwagi na tym, że ktoś może ich nakryć. Nie myśleli również o prezerwatywach. Liczyła się chwila. Moment, który miał tak wiele zmienić w ich dotychczasowym związku. Chłopak opadł obok swojej dziewczyny spełniony, pocałował swoją wybrankę w usta. Gdy po chwili ich emocje opadły, ubrali się pośpiesznie speszeni, że ktoś może ich nakryć i udali się kibicować jego kolegom z kadry, którzy w przeciwieństwie do niego, zakwalifikowali się do drugiej serii. Żadne z nich nawet nie odnotowało faktu, kto wygrał. Oni myślami byli przy zdarzeniach sprzed kilku chwil.

*****

Kolacja u Schlierenzauera. Stół zastawiony najlepszymi specjałami, w kieliszkach najdroższe wino, a zgromadzeni świętowali jego kolejne zwycięstwo. Chłopak o czekoladowych tęczówkach siedział na szczycie stołu, a po jego prawej stronie drobna blondynka o miłym uśmiechu. Jego dziewczyna, Sandra. Z zebranych przy stole, tylko on wiedział o pierścionku, który spoczywał w czerwonym pudełeczku w kieszeni jego spodni. Zaręczyny planował od dłuższego czasu. Nie wiedziała o nich nawet jego matka, która zasiadła po jego lewej stronie. Chłopak wzniósł toast, wszyscy poza jedną blondynką, siedzącą u boku jego najlepszego przyjaciela unieśli kieliszki do ust, po czym upili łyk czerwonawego trunku. Nikt nie zwrócił uwagę na blondynkę, która wyglądała, jakby do jej twarzy nie docierała krew. Upiła kilka łyków wody ze szklanki, choć nie wiele to pomogło na jej mdłości. Wszyscy zaczęli jeść, poza rzeczoną blondynką. Zaniepokoił się tym jej chłopak, który z troską nałożył na jej talerz kawałek pieczeni i porcję gotowanych warzyw. Przyglądał jej się bacznie, wyczekując aż ta zacznie jeść. Ona nie chcąc odgrywać scen przy zgromadzonych, ukroiła sobie kawałek pieczeni, która była idealnie przyrządzona. Wzięła owy kawałek do ust, przeżuła i zdecydowała, że nie było tak źle. Pieczeń była pyszna, a jej żołądek nie odmówił posłuszeństwa. Blondyn powrócił do rozmów z siedzącym obok niego brunetem, nie zauważając nawet, że jego ukochana zbladła jeszcze bardziej. Usłyszał tylko dźwięk odsuwanego krzesła i uderzania szpilek o marmurową podłogę. Dziewczyna zniknęła za drzwiami łazienki. Zorientował się co się stało, dopiero gdy dziewczyna pana domu pobiegła w ślad za nią. Zebrani patrzyli na niego pytająco, na co on wzruszył tylko ramionami.

-Coś jej musiało zaszkodzić.- odparł krótko, na co zebrani tylko pokiwali niepewnie głowami, po czym powrócili do swoich poprzednich zajęć. Chłopak wypijał kolejną lampkę wina, zapominając zupełnie o swojej dziewczynie, która się przez długi czas nie zjawiała. Jedna osoba była zniecierpliwiona, a cała sytuacja go irytowała. Pan domu, Gregor Schlierenzauer z wyczekiwaniem wpatrywał się w drzwi łazienki. Czekał aż jego przyszła narzeczona ją opuści. Miał nadzieję, że zdąży jej się oświadczyć, zanim goście zaczną wychodzić. Jego matka dostrzegła poirytowanie na twarzy syna, posłała mu pytające spojrzenie, na które on tylko uśmiechnął się gorzko.

Za drzwiami łazienki jedna z blondynek wymiotowała, na co druga patrzyła z niedowierzaniem.

-Od jak dawna masz mdłości?- zapytała po dłuższej chwili. Druga opłukała swoją bladą twarz zimną wodą i spojrzała na nią z przerażeniem.

-Od dwóch tygodni. Ale to nie możliwe. My zawsze...- przerwała nagle. Usiadła zrezygnowana na sedesie. Ukryła twarz w dłoniach, a z jej oczu popłynęły łzy. Sandra podeszła do niej, przytuliła, głaskała po plecach.

-Musisz zrobić test. Jeśli chcesz, to możemy zaraz jechać do apteki, a później do mnie. Nikt nam nie będzie przeszkadzał. Gregor zrozumie.- wstała kierując się ku drzwiom.

-Proszę, tylko nic mu nie mów. Muszę mieć pewność.- dziewczyna otarła łzy, stanęła przed lustrem próbując uratować jej rozmazany makijaż.

-Nie martw się. Zaraz wszystko załatwię. Doprowadź się do stanu używalności i zaraz możemy jechać.- powiedziała, po czym wyszła z łazienki.

Gregor słysząc, że jego Sandra wybiera się z dziewczyną Hayboecka do lekarza o mało co nie wpadł w furię. Razem z Michaelem próbowali ją przekonać, że to Michi zabierze swoją ukochaną do lekarza, ale ona nie chciała ich słuchać. Stwierdziła, że tylko ona z nich nie piła, cmoknęła swojego ukochanego w policzek, wzięła kluczyki, torebkę oraz swój płaszcz. Poczekała na swoją koleżankę, która wyglądała koszmarnie. Ta uśmiechnęła się przepraszająco w stronę pana domu, nie potrafiła jednak spojrzeć na zatroskaną minę jej chłopaka. Wiedziała, że pod wpływem jego spojrzenia się rozklei. Odwróciła wzrok.

*****

-I co? -blondynka wpatrywała się w swoją koleżankę z wyczekiwaniem. Ta tylko zaniosła się głośnym szlochem. Wyrwała z jej ręki test ciążowy. Pozytywny. Tak samo na dwóch kolejnych. Przytuliła swoją przyjaciółkę. Zazdrościła jej nawet. Gregor nawet nie chciał nic słyszeć o planowaniu rodziny.

-Jak ja mam mu o tym powiedzieć?- zapytała łamiącym się głosem. -On mnie znienawidzi.- wybuchła niepohamowanym płaczem.

-Nie płacz głuptasie. Michi cię kocha. Jak się dowie, to cie będzie na rękach nosił.- Sandra uśmiechnęła się, ścierając łzę z policzka blondynki.

*****

Nie mogła się doczekać wieczoru. Jej ukochany zaprosił ją na kolację. Gdy zapytała o szczegóły, on tajemniczo odpowiadał, że nie może jej powiedzieć. Ona nie zdawała sobie sprawy, że ten zakochany w niej po uszy wariat planuje oświadczyny. Stwierdziła, że to dobry pomysł, by powiedzieć mu o ciąży. Nie wiedziała jak to zrobić. Znalazła gdzieś ozdobne pudełeczko, włożyła do niego test, opakowała je papierem i starannie obwiązała wstążką. Modliła się w duchu, by on się ucieszył na tą wiadomość. Serce biło jej niczym oszalałe. Zerknęła na zegar. Robiło się późno. Wzięła płaszcz i udała się do fryzjera. Stwierdziła, że musi pięknie wyglądać, skoro on zabiera ją do restauracji. Przechodząc obok jednej z kawiarni, przejrzała się w szybie, by ocenić stan swojej fryzury. Zamarła na chwilę. Stała na środku chodnika, potrącana przez innych. Nie zważała na to. Jej umysł był skupiony tylko na nim. Siedział przy stoliku przy oknie, trzymając za rękę jakąś kobietę, która siedziała do niej tyłem. Łzy pociekły po jej policzkach. Nie przejmowała się spojrzeniami przechodniów, którzy patrzyli na nią jak na wariatkę. Nie przejmowała się fryzurą świeżo od fryzjera, która się rozwaliła w czasie jej histerycznego biegu. Wbiegła do jego mieszkania, pośpiesznie spakowała swoje rzeczy do jednej z walizek. Nie zważała na bałagan jaki zostawiła. Zapomniała o paczuszce, która leżała na łóżku. Zabrała walizkę i bez żadnego listu ze słowem wyjaśnienia wyszła z domu. Włożyła walizkę do auta, po czym uruchomiła silnik i skierowała się w stronę domu. Do Berlina długa droga, ale nie miała najmniejszej ochoty zatrzymywać się u kogokolwiek z jego znajomych.

*****

Było ślisko, ciemno, a dziewczyna po mału robiła się coraz bardziej śpiąca. Nawet nie zauważyła nadjeżdżającego z naprzeciwka auta. Przymknęła oczy tylko na chwilkę. A później było już tylko ciemno.

________________________________________

Witajcie kochane. Wiem, że ankieta jeszcze trwa, ale nie mogłam się powstrzymać i powstał prolog.

Nie mógł się kisić na komputerze przez 2 tygodnie, tak więc oddaję w wasze ręce nową historię.

Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu.

Pozdrawiam :**