Czwarty

♫

Są takie momenty, w których wyboru możesz dokonać tylko raz. Od tej decyzji będzie zależało wszystko. Linia, która oddziela dwa światy zostanie przekroczona i odejdziesz w niebyt. Nie zostanie po tobie wiele. Tylko pełna szafa ubrań, kilka par butów, telefon z którym się nie rozstawałaś i wspomnienia, które będą żyły w sercach twoich bliskich. Twoja śmierć dla jednych ludzi będzie końcem świata, dla innych nic nieznaczącym faktem. Z czasem ślad po twoim istnieniu zaginie, ludzie zapomną, zdjęcia będą leżały gdzieś na strychu przykryte ciężką warstwą kurzu, a litery na twoim nagrobku przestaną być widoczne. Nie zawsze musi jednak tak być. Nieliczni dostają od życia drugą szansę. I wcale nie jest to szansa z rodzaju wygrania w loterii. Ta szansa odmienia całe dotychczasowe życie. Nieliczni mieli okazję znaleźć się po drugiej stronie i wrócić.

*****

Czuła się zagubiona. Rozdarta. Tajemniczy głos ją zaciekawił, jednak gdy zniknął chciała iść naprzód. Głos ten w jakiś sposób ją ograniczał i więził. Czuła się zniewolona. Chciała przy nim trwać i odkryć jego źródło. Przy nim zapominała o wszystkim. Dopiero gdy znikał mogła skupić się na miejscu w którym jest. Za każdym razem, gdy chciała pójść dalej on dawał o sobie znać i wracała. Postanowiła spróbować i tym razem. Podążała przed siebie z nadzieją odnalezienia wyjścia. Miejsce to, chociaż było wypełnione stanem błogości i wszechogarniającą miłością zaczęło ją przytłaczać. Tym razem głos się nie pojawił, nie powstrzymał jej przed przekroczeniem pewnej niewidzialnej bariery, po której przekroczeniu ogarnęła ją światłość. Uczucie błogości osiągnęło apogeum i znalazła się przed obliczem stwórcy. Spojrzał na nią srogim spojrzeniem i nim zdążyła się zorientować, coś pociągnęło ją gwałtownie w dół i umiejscowiło ponownie w kruchym ciele.

*****

Blondynka siedząca na zewnątrz zdała sobie sprawę z tego co się właśnie dzieje na sali. Nie wiedziała jak się zachować. Jej przyjaciółka właśnie umierała, ukochany był gdzieś daleko. Ta sytuacja ją przerastała. Nie zauważyła nawet zamieszania na sali. Lekarze z nadzieją wpatrywali się w monitor maszyny, na którym cały czas pojawiała się nowa linia, a irytujące piszczenie nie ustawało. Stracili nadzieję, że dziewczyna się obudzi, próbowali jednak wszystkiego. Widok, gdy ładunek elektryczny jest przekazywany do jej drobnego ciała, by wskrzesić ją do życia był makabryczny. Serca łamała im myśl o jej ukochanym. Właśnie ze względu na niego przedłużali reanimacje, odkładając decyzję o stwierdzeniu zgonu do ostatniej chwili. Nadzieja ich już opuściła, ze łzami w oczach patrzyli ostatni ładunek przeszywa jej ciało i wtedy stał się cud. Jednostajny odgłos wydawany przez maszynę zmienił się w pikanie, a na linii zaczęły się pojawiać zaburzenia. Na twarzach zebranych pojawił się wyraz ulgi, a nawet łzy szczęścia. Ktoś wyszedł z sali, by powiadomić płaczącą Sandrę o przywróceniu pracy serca. Blondynka rzuciła się na szyję lekarzowi. Mężczyzna uśmiechnął się do niej pobłażliwie.

-Czy ja mogę? -zapytała nieśmiało.

-Tak. Proszę. Nie wiemy jednak kiedy się wybudzi. -odparł mężczyzna i zostawił ją samą. Weszła do sali, w której poza jej przyjaciółką znajdowała się jeszcze niewysoka pielęgniarka. Uśmiechała się do niej pogodnie.

-Pani przyjaciółka miała wiele szczęścia. Niewiele osób wraca z tej drugiej strony.- dopiero wtedy Sandra jej się przyjrzała. Kobieta była już w starszym wieku, a jej jasne włosy były przyprószone siwizną. W błękitnych oczach kobiety dostrzegła troskę i bezinteresowność. Nim się zorientowała kobieta opuściła salę zostawiając ją samą. Usiadła na krześle stojącym obok łóżka i siedziała trzymając dłoń swojej przyjaciółki. Po kilku godzinach zmorzył ją sen i zasnęła opierając głowę o skraj łóżka. Siwiejąca pielęgniarka przechodząc obok sali przyglądała się z uśmiechem dwóm blondynkom. Wiedziała, że to miłość przywróciła pannę Wagner do życia. Dotknęła palcami złotego krzyżyka, który wisiał na jej szyi i wróciła do dalszego obchodu.

Sandra spała niespokojnie, bała się, że stan Meggi może znów się pogorszyć. Obudziła się natychmiast, gdy poczuła niespokojny ruch. Zamrugała kilkakrotnie nie rozumiejąc co tak właściwie się wydarzyło. Dopiero po chwili zauważyła, że patrzą na nią niebieskie tęczówki blondynki. Minę miała niepewną, jakby się czegoś bała.

-Gdzie ja jestem?- wychrypiała, rozglądając się po pomieszczeniu.

-W szpitalu. Miałaś wypadek. Zawołam lekarza. -wybiegła z sali, zanim zdążyła zadać kolejne pytanie. Po chwili drzwi ponownie się otworzyły i stanął w nich uśmiechnięty, starzy mężczyzna.

-Dzień dobry. Nazywam się Joseph Koch i jestem pani lekarzem. Czy pamięta pani, jak się pani nazywa?-zapytał mężczyzna, podchodząc do łóżka i świecąc jej małą latareczką po oczach.

-Naturalnie. Nazywam się Magdalena Wagner. -odpowiedziała. -Co mi się stało?- zapytała dociekliwie.

-Miała pani wypadek samochodowy. -odpowiedział z lekkim uśmiechem.- Imiona pani rodziców?

-Sonia i Karl. -odpowiedziała już lekko poirytowana.

-Jak się pani czuje?- zadał pytanie, spoglądając na nią uważnie.

-Właściwie to dobrze. Tylko chce mi się pić. Czy mogłaby pani przynieść mi wody?- zwróciła swoją prośbę do blondynki.

-Pani?- wytrzeszczyła na nią oczy, wstając od łóżka. Lekarz przyglądał jej się z zaciekawieniem.

-Nie pamiętasz pani Stiegler? -mężczyzna zwrócił się do pacjentki.

-Pierwszy raz ją widzę na oczy. Coś nie tak?- blondynka zmarszczyła brwi.

-Może mi pani powiedzieć, który mamy rok?- dziewczyna zamyśliła się chwilę.

-Właśnie zdałam maturę. Dwa tysiące dwunasty. -mężczyzna zmarszczył brwi.-Coś nie tak?

-Hm. Jakby to pani powiedzieć. Mamy rok dwa tysiące piętnasty. Podejrzewam u pani amnezję. Czy rzeczywiście ostatnią rzeczą, którą pani pamięta jest matura?- lekarz przysiadł na skraju łóżka i spojrzał jej w oczy.

-Tak. Czy to znaczy, że straciłam trzy lata z życia?- głos młodej Niemki drżał. Nagle do pomieszczenia wpadł zdyszany blondyn.

-Przyjechałem najszybciej jak się dało.- wysapał. Meggi wpatrywała się w niego zaskoczona. Mężczyzna podszedł do łóżka i ujął jej dłoń, po czym złożył na niej pocałunek. -Kochanie jak się czujesz? Nawet nie wiesz jak się o ciebie martwiłem.- szeptał patrząc jej w oczy.

-Kochanie? Przepraszam, ale czy my się znamy? -wyrwała dłoń z jego objęć.

-Meggi nie żartuj sobie ze mnie. To ja Michael. -patrzył na nią błagalnym wzrokiem.

-Pańska narzeczona ma amnezję. Nie pamięta ostatnich trzech lat. -wytłumaczył medyk.

-Narzeczona?- wyszeptała lekko przestraszona.

-Amnezję? Jak to możliwe? -młody skoczek załamał się tą wiadomością.

-To się często zdarza przy urazach głowy. Pamięć powinna wrócić w przeciągu kilku miesięcy. Istnieje jednak pewne ryzyko, że została utracona na zawsze.- głos lekarza był dla Michaela niczym ostrze noża, które raniło jego serce.

-Chcę się zobaczyć z moją mamą.- zażądała dziewczyna. Obaj mężczyźni spojrzeli na nią zaskoczeni.

-Dobrze. Zadzwonię do twojej mamy. -powiedział blondyn i wyszedł z sali. W międzyczasie zdążyła wrócić Sandra z wodą. Blondynka upiła łyka wody i opadła na poduszki. Nie wiedziała co ma myśleć o tej całej sytuacji. Otaczający ją ludzie byli dla niej obcy, a cała sytuacja wydawała się absurdalna. Zastanawiała się, czy przypadkiem nie jest w jednym z tych programów na MTV, gdzie wkręcają ludzi. Jak to możliwe, że zapomniała trzy lata ze swojego życia. Zapomniała swojego narzeczonego? Poczuła się bardzo samotna, chociaż miała przy sobie ludzi, którzy ją kochali. Czuła się niczym puzzel, który nie pasował do układanki, nie dlatego, że miał inny kształt. Nie. Kształt był taki sam. Motyw układanki był jednak inny. I właśnie ona tak się czuła. Nie pasowała tam. Miała ochotę wrócić do domu. Do rodziców. I zacząć wszystko od nowa.

*****

Blondyn przyzwyczaił się już do tego, że każdą jego myśl zaprząta ona, drobna blondynka, która jest sąsiadką dziewczyny Schlierenzauera. Zakochał się niczym jakiś nastolatek. Na niczym się nie potrafił skupić, bo zastanawiał się, co ona może robić w danym momencie. Często przechodził obok kawiarni w której pracowała, by zobaczyć ją chociaż przez kilka sekund. Nie był pewny uczyć blondynki, więc starał się nie być nachalnym. Pewnego razu czekał na nią pod kawiarnią z kwiatami. Zauważył ją, gdy wychodziła. Nie była jednak sama. Wychodziła w objęciach wysokiego szatyna. Oddalił się szybko, by go nie zauważyła, przy okazji wyrzucając kwiaty do pobliskiego śmietnika. Widok Meggi w objęciach innego faceta doprowadził go do furii. Wszedł do mieszkania Krafta trzaskając przy tym drzwiami i opadł ciężko na kanapę. Siedział tak do końca wieczoru z zaciętą miną i nie odpowiedział nawet słówkiem na zaczepki Stefana. Przez kilka kolejnych dni chodził obrażony na cały świat i nikomu nie chciał powiedzieć o co chodzi. Spotkał ją pewnego razu na ulicy. Uśmiechnęła się do niego zalotnie, na co on spojrzał z kpiną.

-A gdzie się podział twój chłopak?- zapytał siląc się na spokojny ton.

-Przepraszam cię bardzo, kto?- odparła zaskoczona. -Coś ty sobie znowu ubzdurał?

-Ja? Nic. Widziałem cię ostatnio z pewnym szatynem. Wysoki, przystojny. Widzę, że masz słabość do przystojnych facetów. -nie zdążył skończyć, bo obdarzyła go siarczystym policzkiem.

-Dla twojej wiadomości, to bym facetem był mój kuzyn, ale dzięki. -syknęła i odeszła od niego.

-Meggi, poczekaj!- dogonił ją i przyciągnął do siebie. -Przepraszam. Nie wiedziałem. Głupio wyszło.- spuścił głowę i próbował się jakoś wytłumaczyć.

-Masz rację. Głupio wyszło.- próbowała odejść, ale on chwycił ją za nadgarstki uniemożliwiając ucieczkę.

-Przepraszam. Ja nic nie poradzę na to, że oszalałem na twoim punkcie. Gdy cię zobaczyłem z nim.. To było straszne. I pewnie pomyślisz, że zwariowałem, ale zakochałem się w tobie do cholery. - zamierzała coś powiedzieć i już otworzyła usta, jednak on jej to uniemożliwił. Wpił się w jej usta całując zachłannie jakby się bał, że mu ucieknie. Gdy poczuł, że oddaje mu pocałunki przyciągnął ją jeszcze mocniej do siebie. Odsunęła się od niego, gdy zabrakło jej tchu. Patrzyła w jego błękitne tęczówki i zaczęła się śmiać. Ona też się zakochała. Czuła się jak nastolatka, która właśnie przeżywa swoją pierwszą miłość. Bo tak właśnie było. Michael był pierwszym mężczyzną, którego obdarzyła tym uczuciem. 

_____________________________________________________

Wiem, że krótko. Nie bijcie. Wiem, że ostatnio zaniedbuję moje blogi, 

wasze blogi i was. Przepraszam bardzo za to. 

Mam nadzieję, że mi wybaczycie. Jest mi strasznie głupio, że zniknęłam i nie czytam większości waszych opowiadań, ale ostatnio nie mam ani czasu, ani siły, a do nadrobienia mam bardzo dużo. 

Nie martwcie się, nadrobię to, choćbym miała w wakacje siedzieć i czytać ;P

Chciałabym wam bardzo podziękować za komentarze pod ostatnim rozdziałem. Nie na wszystkie odpowiedziałam, bo już nie miałam na to siły, jednak za wszystkie z głębi serca dziękuję.

Nie wiem czym sobie zasłużyłam na takich czytelników, zwłaszcza, że moja wena ostatnio strzela fochy i to co tutaj zamieszczam, jest poniżej moich oczekiwań. I nie, ja wcale nie marudzę. ;p

Rozdziały piszę z myślą o was i dla was, a wasze komentarze dają mi ogromną motywację do dalszego pisania i walczenia z brakiem weny. 

Więc jeszcze raz dziękuję wszystkim razem i każdemu z osobna :)

A tych, którzy nie komentują, zachęcam by to robili. Jestem ciekawa waszych opini ;)

Buziaki :**

A wszystkim maturzystom życzę powodzenia  :**